Dominique de Villepin

Vu Wikipedia
Dominique de Villepin
Gebuertsnumm Dominique Marie François René Galouzeau de Villepin
Gebuer 14. November 1953
Nationalitéit Frankräich
Educatioun Institut d'études politiques de Paris,
Universitéit vu Paräis,
École nationale d'administration,
Universitéit Panthéon-Assas
Aktivitéit Politiker, Diplomat, Schrëftsteller, Affekot
Partei Union pour un mouvement populaire, Rassemblement pour la République
Famill
Kanner Marie Steiss

Den Dominique Marie François René Galouzeau de Villepin, gebuer de 14. November 1953 zu Rabat am Marokko, ass e franséischen Diplomat, UMP-Politiker, Schrëftsteller an Affekot.

Hie war ë. a. Premierminister vu Frankräich vum 31. Mee 2005 bis de 15. Mee 2007.

Hien ass besonnesch duerch seng Ried vum 14. Februar 2003 bekannt ginn, wéi e virum UNO-Sécherheetsrot den US-Amerikaner, déi een UNO-Mandat wollte kréien, fir iwwer den Irak hierzefalen, ee Kuerf ginn huet. Den amerikaneschen Aussemisister Colin Powell hat do - wéi spéider och bewisen - falsch "Beweiser" produzéiert an domat behaapt, de Saddam Hussein hätt Massevernichtungswaffen, déi praktesch d'ganz Welt géife bedreeën.

Biographie[änneren | Quelltext änneren]

Famill a Jugend[änneren | Quelltext änneren]

00Dëst Kapitel ass nach eidel oder onvollstänneg. Hëlleft wgl. mat, fir et ze komplettéieren.

Arméiszäit[änneren | Quelltext änneren]

Den Dominique de Villepin huet säi Militärdéngscht als Offizéier um Fligerdréier Clemenceau bei der franséischer Marinn gemaach.

Zivil Karriär[änneren | Quelltext änneren]

Den Dominique de Villepin an de Colin Powell

Politesch Karriär[änneren | Quelltext änneren]

Publikatiounen[änneren | Quelltext änneren]

  • Parole d'exil; 1986.
  • Le droit d'aînesse; 1988.
  • Sécession;
  • Élégies barbares;
  • Les Cent-Jours ou l'esprit de sacrifice; Paräis (Perrin), 2001.
  • Le cri de la gargouille; Paräis (Albin Michel), 2002.
  • Éloge des voleurs de feu; Paräis (Gallimard), 2003.
  • Le Requin et la Mouette; Paräis, 2004.
  • Hôtel de l'insomnie; Paräis (Plon), 2008.
  • La cité des hommes; Paräis (Plon), 2009.

Literatur[änneren | Quelltext änneren]

  • Yves Derai & Aymeric Mantoux, L'homme qui s'aimait trop; Paräis (L'Archipel), 2005. ISBN 2-84187-753-1
  • Jacques Julliard, Villepin ou le sabreur sabré; in: Le Nouvel Observateur, 04.-10. Mee 2006; S. 23.
  • Anna Cabana, Villepin, la verticale du fou; Paräis (Flammarion), 2010.
  • César Armand & Romain Bongibault, Dans l'ombre des présidents - Au coeur du pouvoir: Les secrétaires généraux de l'Élysée; Paräis (Fayard), 2016.

Gielercher[änneren | Quelltext änneren]

Um Spaweck[änneren | Quelltext änneren]

Commons: Dominique de Villepin – Biller, Videoen oder Audiodateien

Referenzen[Quelltext änneren]

  1. Ordonnance souveraine N° 13149 vum du 25 Juli 1997.