Lyman-Serie

Als Lyman-Serie (genannt nom Theodore Lyman, dee se 1906 entdeckt hat) gëtt d'Folleg vu Spektrallinne vum Waasserstoffatom am Ultraviolettberäich tëscht zirka 91 an zirka 121 nm bezeechent; all Iwwergäng hunn den ënneschten Energieniveau an der K-Schuel zesummen (Haaptquantenzuel $n_{1}=1$ ).

Weider Serië sinn d'Balmer-Serie (vgl. och Ausféierungen do), d'Paschen-Serie, d'Brackett-Serie an d'Pfund-Serie.

Mathematesch Beschreiwung

Fir déi entspriechend n ergëtt sech eng Linnewellelängt vun
n	Bezeechnung	Wellelängt an nm
2	Lyman-α-Linn (Ly-α)	121,5
3	Lyman-β-Linn	102,5
4	…	97,20
5	…	94,92
6	…	93,73
7	…	93,03
8	…	92,57
9	…	92,27
10	…	92,05
11	…	91,89
$n\rightarrow \infty$		91,13

D'Wellenzuele vun den eenzele Spektrallinne ginn duerch d'Rydberg-Formel

{\tilde {\nu }}=R_{\infty }\left(1-{1 \over n^{2}}\right),

ermëttelt

woubäi

$R_{\infty }=1{,}0973731569\cdot 10^{7}\,{\mathrm {m^{-1}} }$ d'Rydberg-Konstant ass an
n ganz Zuele méi grouss wéi 1 sinn (Haaptquantenzuelen $n_{2}$ vun de Startschuelen).

D'Wellenzuel léisst sech duerch d'Bezéiung

\lambda =1/{\tilde {\nu }}

an d'Wellelängt $\lambda$ respektiv duerch

E={\tilde {\nu }}\cdot c\cdot h

an déi entspriechend Energie ëmrechne mat

c der Liichtvitess am Vakuum
h der Planckonstant.

Benotzungsberäicher

D'Linne vun der Lyman-Serie si virun allem fir Astronome bei den Ënnersich vu Stären a Galaxien interessant. Aus der Lyman-α-Linn léisst sech souwuel d'Routverrécklung vu wäit leiende Galaxien a Quasaren (zum Deel bis an de visuellen oder infraroude Spektralberäich) wéi och déi wäitraimeg Verdeelung vu Waasserstoff am Universum ofleeden (kuckt Lyman-Break-Technik). Vun der Äerd aus kënnen d'Lyman-Linne wéinst der UV-Absorptioun vun der Äerdatmosphär nëmme bei staarker Routverrécklung vun den Objeten observéiert ginn.

Kuckt och

Portal Astronomie

Um Spaweck

C. Bluck, J. Gans, A. Gleixner, W. Heimbrodt: Termschema Wasserstoff – dargestellt in einer Animation. Auf: BIGS – Bluck Industrial Graphic Service, gekuckt den 29. Dezember 2008.