Simone Weil

Vu Wikipedia
Dësen Artikel beschäftegt sech mat der franséischer Philosophin Simone Weil. Fir déi franséisch Politikerin, kuckt wgl. Simone Veil.
Simone Weil
Pseudonym Émile Novis, S. Galois
Gebuer 3. Februar 1909
Paräis
Gestuerwen 24. August 1943
Ashford
Doudesursaach Tuberkulos
Nationalitéit Frankräich
Educatioun Lycée Henri IV,
École normale supérieure,
Universitéit vu Paräis
Aktivitéit Philosoph, Lycéesprofesser, Schrëftsteller, Autobiograph, Dichter, Gewerkschaftler, RIF- Resistenzler, Diarist, Iwwersetzer
Member vun Résistance intérieure française, Confédération générale du travail
Famill
Geschwëster André Weil
D'Simone Weil (1921)
Street Art Bild vun der Simone Weil zu Berlin Kreuzberg (2019)

D'Simone Adolphine Weil, gebuer den 3. Februar 1909 zu Paräis a gestuerwen de 24. August 1943 zu Ashford, an England, war eng franséisch Philosophin, Sozialrevolutionärin a Mystikerin. Si koum aus enger sekulärer jiddescher Famill, huet sech awer géint d'Enn vun hirem Liewen dem chrëschtleche Mystizismus nogefillt. Hiert Wierk, wouvun dat meescht eréischt no hirem Doud publizéiert gouf, dréint sech dacks ëm d'Froe vu Gerechtegkeet a Solidaritéit, oder huet philosophiegeschichtlech oder Aktualitéitsthemen als Sujet.

Si hat Philosophie studéiert a gouf 1931 Lycéesprofessesch, huet awer no e puer Joer an deem Beruff opgehalen, fir vun 1934 bis 1935 a Fabrécke schaffen ze goen, a sou d'Liewe vun den Aarbechter z'erliewen. Si war staark sozial a gewerkschaftlech engagéiert, a gouf 1936 Spueniekämpferin. Hiert Engagement am Spuenesche Biergerkrich war awer vu kuerzer Dauer, wéinst enger Blessur huet si missen nees heem. 1938 huet si sech staark fir reliéis-chrëschtlech Theemen intresséiert, a stoung a Kontakt mat Paschtéier a Pateren.

Am Zweete Weltkrich goung si am Juli 1940 mat hirer Famill op Marseille wunnen, duerno 1942 an d'USA. Vun do goung si eleng a Groussbritannien, fir do fir d'France libre vum Charles de Gaulle ze schaffen. 1943 goung et hir gesondheetlech ëmmer méi schlecht, a si ass am Grosvenor Sanatorium zu Ashford un Tuberkulos gestuerwen.

Wierker[änneren | Quelltext änneren]

Editiounen[änneren | Quelltext änneren]

  • Œuvres complètes, sous la dir. d'André A. Devaux et Florence de Lussy, Paris, Gallimard, 1988 - ... . Vun de geplangte 17 koumen der bis ewell 12 eraus.
    • t. I: Premiers écrits philosophiques, 1988, 456 p. ISBN 978-2-07-071240-3.
    • t. II: Écrits historiques et politiques:
      • vol. 1: L'engagement syndical (1927-juillet 1934), 1988, 424 p. ISBN|2-07-071424-1 ;
      • vol. 2: L'expérience ouvrière et l'adieu à la révolution (juillet 1934 - juin 1937), 1991, 648 p. ISBN 2-07-072016-0 ;
      • vol. 3: Vers la guerre (1937-1940), 1989, 352 p. ISBN|2-07-071715-1.
    • t. IV, Écrits de Marseille:
    • t. V, Écrits de New York et de Londres:
      • vol. 2: 1943, L'Enracinement: Prélude à une déclaration des devoirs envers l'être humain, 2013, 480 p. ISBN 978-2-07-014295-8
    • t. VI, Cahiers:
      • vol. 1: 1933-septembre 1941, 1994, 576 p. ISBN 978-2-07-072811-4 ;
      • vol. 2: Septembre 1941-février 1942, 744 p. ISBN 978-2-07-074731-3 ;
      • vol. 3: Février 1942-juin 1942: La porte du transcendant, 2002, 688 p. ISBN| 978-2-07-076509-6 ;
      • vol. 4: Juillet 1942-juillet 1943: La connaissance surnaturelle, Cahiers de New York et Londres, 2006, 656 p. ISBN 978-2-07-076491-4.
    • t. VII, Correspondance:
  • Œuvres, Gallimard, collection « Quarto », 1999, 1288 p.

Literatur[änneren | Quelltext änneren]

  • Cahiers Simone Weil, revue trimestrielle publiée par l'Association pour l'étude de la pensée de Simone Weil[1].
  • Nadia Taibi, La philosophie au travail. L'expérience ouvrière de Simone Weil, L'Harmattan, 2009.
  • Sylvie Weil, Chez les Weil, Buchet-Chastel, Paris, 2009.
  • Christiane Rancé, Simone Weil. Le Courage de l'Impossible, Paris, Le Seuil, 2009.
  • Martin Steffens, Prier 15 jours avec Simone Weil, Nouvelle cité, 2009.
  • Stéphane Barsacq, Simone Weil, Le ravissement de la raison, Le Seuil, 2009.
  • Louisette Badie, Hélène Serre, Simone Weil, philosophe de l'absolu, Éditions Nouvelle Acropole, 2009.
  • Robert Chenavier, Pascal David, André A. Devaux et Emmanuel Gabellieri, Simone Weil, Paris,[Éditions du Cerf, 2009.
  • Florence de Lussy (dir.), Simone Weil: sagesse et grâce violente, Montrouge, Bayard, 2009.
  • Dominique Carliez, Pensez la politique avec Simone Weil, Éditions de l'Atelier, 2009.
  • Robert Chenavier, Simone Weil. L'attention au réel, Paris, Éditions Michalon, coll. « Le bien commun », 2009.
  • Jean-Marc Ghitti, Présence au Puy de Simone Weil, PPP (Présence philosophique au Puy), 2009.
  • Pascal David, Simone Weil, vivre pour la vérité, in Esprit & Vie, Paris, Éditions du Cerf, n° 195, juin 2008.
  • Laure Adler, L'insoumise, Simone Weil, Actes Sud, 2008.
  • Martin Steffens, Simone Weil: Les Besoins de l'âme, reprise de l'intégralité du premier chapitre de L'Enracinement, accompagnée d'un dossier établi par Martin Steffens, Paris, Gallimard, coll. « Folio plus philosophie », 2007.
  • François L'Yvonnet (dir.), Simone Weil, le grand passage, Paris, Albin Michel, 2006.
  • Emmanuel Gabellieri, Être et don. Simone Weil et la philosophie, Louvain-Paris, Éditions Peeters, 2003.
  • Robert Chenavier, Simone Weil. Une philosophie du travail, coll. « La nuit surveillée », Paris, Éditions du Cerf, 2001.
  • François L'Yvonnet, Simone Weil, Porfolio, ADPF, Ministère des Affaires étrangères, Paris, 2000.
  • Philippe de Saint Robert, La Vision tragique de Simone Weil, Paris, Éditions François-Xavier de Guibert, 1999.
  • Charles Jacquier (sous la direction de), Simone Weil, l'expérience de la vie et le travail de la pensée, Arles, Éditions Sulliver, 1998.
  • Miklos Vetö, La Métaphysique religieuse de Simone Weil, Paris, L'Harmattan, 1997.
  • Jean-Marie Muller, Simone Weil: l'exigence de non-violence, Desclée de Brouwer, 1995.
  • Simone Pétrement, La Vie de Simone Weil, Paris, Fayard, 1973, seconde édition 1997.
  • Bertrand Saint-Sernin, L'action politique selon Simone Weil, Paris, Le Cerf, 1988.
  • Gaston Kempfner, La philosophie mystique de Simone Weil, Éditions La Colombe, 1960.
  • Marie-Magdeleine Davy, Simone Weil, Paris, Éditions universitaires, 1956.
  • Karl Epting, Der geistliche Weg der Simone Weil, Friedrich Vorwerk Verlag Stuttgart, 1955.
  • Marie-Magdeleine Davy, Introduction au message de Simone Weil, Paris, Éditions universitaires, 1954.
  • Valérie Gérard (dir.), Simone Weil, lectures politiques, Paris, Éditions rue d'Ulm, 2011.
  • Emmanuel Gabellieri et François L'Yvonnet (dir.), Cahier Simone Weil, Paris, L'Herne, 2014.

Um Spaweck[änneren | Quelltext änneren]

Commons: Simone Weil – Biller, Videoen oder Audiodateien

Referenzen[Quelltext änneren]

  1. Voir le site de gallimard.fr Gearchiveerd op 2006-12-01. Gekuckt de(n) 2015-02-03.