h Persei
(Virugeleet vu(n) NGC 869)
 Den h Persei riets an de Chi Persei lénks am Bild | |
| Stärebild | Perseus (Per) |
|---|---|
| Positioun fir d'Equinoxe J2000.0 | |
| Rektaszensioun | 02h 19m |
| Deklinatioun | + 57° 09'[1] |
| Ausgesinn | |
| Hubble-Sequenz | I3r[2] |
| Visuell Magnitude | +5,3[1] mag |
| Visuell Magnitude (B-Band) | +5,74[1] mag |
| Wénkelduerchmiesser | 30' |
| Physikalesch Donnéeën | |
| Gehéiert zu | Perseus OB1, Mëllechstrooss |
| Distanz (Lj) |
ronn 6800 PC = ronn 2100[3] |
| Routverrécklung | -0,000133 ± 0,000007 |
| Radialvitess | (-40 ± 2)[1] |
| Geschicht | |
| Entdecker | Hipparch |
| Entdeckungsdatum | 130 v. Chr. |
| Katalog- an Entdeckerbezeechnungen | |
| 0215+569 | |
| 24 | |
| GC | 512 |
| h | 207 |
| H | 6,33 |
| NGC | 869 |
| OCl | 350 |
Den h Persei (NGC 869) an de Chi Persei (NGC 884) sinn zwéin Nopeschstärekéip déi en Duebelstärekoup am Stärebild Perseus bilden.
Den h Persei, ass e +5,3 mag hellen, oppene Stärekoup an ass bei enger Wénkelausdeenung vun 30' mat bloussem A als schwaachen Niwwelfleck ze gesinn.
Den oppene Stärekoup NGC 869 gouf schonn am Joer 130 v. Chr. vum griicheschen Astronom Hipparch beschriwwen.
Kuckt och
[änneren | Quelltext änneren]
Literatur
[änneren | Quelltext änneren]- Rudolf Jung: h und χ Persei. Dissertation. Universität Bonn. Dümmler, Berlin 1937.
Um Spaweck
[änneren | Quelltext änneren]| Commons: NGC 869 – Biller, Videoen oder Audiodateien |
