Wilhelmus

Opgepasst: Un dësem Artikel gëtt grad geschafft. Fir Versiounskonflikter ze vermeiden, waart wgl. mat Ären Ännerungen, bis dëse Message verschwonnen ass oder kontaktéiert de Benotzer (GilPe), dee grad dru schafft, op senger Diskussiounssäit. Wa méi wéi zwéin Deeg näischt um Artikel geännert gouf, ka jiddwereen dru weiderschaffen. Wann Dir näischt wëllt um Artikel änneren, loosst wgl. d'Schabloun stoen. Wa bannent 6 Stonnen, nodeems dës Schabloun an en Artikel gesat gouf, keng valabel Ännerung vum Benotzer gemaach gouf, da kann de Gebrauch vun der Schabloun als onnëtz ugesi ginn a ka vu jiddwerengem réckgängeg gemaach ginn. Bei repetitivem onnëtze Gebrauch kann de Benotzer gespaart ginn.

Dëse Museksartikel ass eréischt just eng Skizz. Wann Dir méi iwwer dëst Theema wësst, sidd Dir häerzlech invitéiert, aus dëse puer Sätz e richtegen Artikel ze schreiwen. Wann Dir beim Schreiwen Hëllef braucht, da luusst bis an d'FAQ eran.

Dësen Artikel beschäftegt sech mat der lëtzebuergescher Hymn Wilhelmus. Fir aner Bedeitungen, kuckt wgl. Wilhelmus (Homonymie).

De Wilhelmus, Melodie lauschteren

De Wilhelmus ass d'Hymn vun de Groussherzoge vu Lëtzebuerg. E gëtt gespillt, wa bei enger Zeremonie e Member vum groussherzoglechen Haus ukënnt oder fortgeet.

Geschicht

Déi eelst schrëftlech Spuere vum Wilhelmus ginn op en Dokument mat Titel „Een Liedeken op de wijse van Condé“ aus dem 1574 zeréck, dat eréischt 1921 vum hollännesche Musikolog Fr. Kossmann erëm entdeckt a mam Wilhelmus a Verbindung bruecht gouf.

De Wilhelmus ass ursprénglech vun enger Sonnerie mat Trompetten oder enger Kavallerie-Fanfare inspiréiert ginn.

De Wilhelmus an déi hollännesch Nationalhymn Het Wilhelmus hunn e gemeinsamen Ursprong. Den Text vu béide Hymne war bis 1915 identesch, well e sech op de Kinnek vun Holland bezunn huet, dee bis 1890 a Personalunioun och Groussherzog vu Lëtzebuerg war.

D'Melodie vum Lëtzebuerger Wilhelmus staamt vun der Melodie of, déi am Oude Geuzenlied dokumentéiert ass a 1581 gedréckt gouf.

Bei enger Visitt vum Wëllem III. a senger zweeter Fra, der Emma vu Waldeck-Pyrmont am Joer 1883 zu Lëtzebuerg, ass dem Fielsser Philippe Manternach säi Marsch Vive le Roi! Vive la Reine! gespillt ginn, en Arrangement vun eisem Wilhelmus. Am Mee 1874 hat d'Philharmonie de Larochette ënner der Leedung vu Manternach eng grouss Feier fir dem Wëllem III. seng 25-järeg Herrschaft organiséiert. Et ass unzehuelen, datt de Manternach de Marsch fir dat Evenement geschriwwen hat.

E puer Joer no der Visitt vum Wëllem III. ass de Wilhelmus gespillt gi fir de Grand-Duc Adolphe ze begréissen. Zu där Zäit war de Wilhelmus zesumme mat der Heemecht d'Nationalhymn vu Lëtzebuerg.

De lëtzebuergeschen Text

Den éischten lëtzebuergeschen Text gouf 1915 vum Willy Goergen geschriwwen, fir un de Wiener Kongress vun 1815 z'erënneren.

1919, bei Geleeënheet vum Bestietnes vun der Groussherzogin Charlotte mam Prënz Félix, huet den Nik Welter den Text als Hymn fir d'Haus Lëtzebuerg-Nassau-Bourbon ëmgeschriwwen an huet dobäi dem Goergen seng éischt Stroph ewechgelooss. Dem Welter seng Versioun als fir d'éischt am Te Deum an der Kathedral, op Nationalfeierdag 1920, den 23. Januar, gesonge ginn.

Wilhelmus

Willy Goergen	Nik Welter – 1. Versioun (1915)	Nik Welter – 2. Versioun (1919)	2. Versioun, an der haiteger Schreifweis	Bemierkungen
I. Wilhelmuslid mam stolze feierklank. Sang onst gléck an oiuen hêrzensdank! …	I. Zwê Kinnekskanner, de' trei sech le'f, ko'men ausenâner weit an de'f; Zwê Kinnekskanner, de' trei sech le'f, hunn och stëll gebiet datt Fridde ge'f: Haut weisen si der ganzer Welt en engem Feld d'Goldlilje mat dem ro'de Kro'nele'w; Haut dron s'a jongem Glëck Hand an Hand d'Hoffnonk vun dem Letzeburger Land.	I. Zwee Kinnékskanner, déi trei sech léif, koumen ausenaaner, wäit an déif. Zwee Kinnékskanner, déi trei sech léif, hu gebaangt, op d'Gléck nach bléie géif. Haut weisen si der ganzer Welt an engem Feld d'Goldlilie mat dem roude Krouneléif. Haut steet ëm si voll Freed, Hand an Hand, d'Vollék vun dem Lëtzebuerger Land.	I. Zwee Kinnekskanner, déi trei sech léif, koumen ausenaner, wäit an déif. Zwee Kinnekskanner, déi trei sech léif, hu gebaangt, op d'Gléck nach bléie géif. Haut weisen si der ganzer Welt an engem Feld d'Goldlilie mat dem roude Krouneléiw. Haut steet ëm si voll Freed, Hand an Hand, d'Vollek vun dem Lëtzebuerger Land.	Deels als "Zweet Stroph" bezeechent; d'Stroph handelt iwwer d'Bestietnes vun der jonker Prinzessin Charlotte mam Prënz Félix; an de leschte Verse geet et ëm de Wope vun der neier Koppel, mat den gëllene Lilien aus dem Haus Bourbon-Parma an dem blénkege Roude Léiw vu Lëtzebuerg.
	II. D'Wilhelmusweis voll Mutt, Krâft a Schwonk fle'ßt durch d'Blutt ons we' e Feierdronk: d'Wilhelmusweis voll Mutt, Krâft a Schwonk mëcht âl Hierzer an âl Zeite jonk. An op de Fielzen un der Our de wei en Tur hieft himmelhe'ch eng sche'n Erënneronk. Haut dre't e stolzt Geschlecht Hand an Hand Nuem a Le'ft vum Letzeburger Land.	II. Nun as verbäi de Stuurm, d'Nout as aus, d'Menschheet trëtt erléist an d'Liicht eraus. Nun as verbäi de Stuurm, d'Nout as aus: Lëtzebuerg bleift Här am eegnen Haus. Den Himmel huet no laanger Nuecht d'neit Freijor bruecht a rëscht all Dir mat grénger Friddensstrauss. Lo steet erem sou frou, Hand an Hand, Grouss a Kleng am Lëtzebuerger Land.	II. Nun ass verbäi de Stuerm, d'Nout ass aus, d'Mënschheet trëtt erléist an d'Liicht eraus. Nun ass verbäi de Stuerm, d'Nout ass aus: Lëtzebuerg bleift Här am eegnen Haus. Den Himmel huet no laanger Nuecht d'neit Fréijoer bruecht a rëscht all Dier mat gréngem Friddensstrauss. Lo steet erëm sou frou, Hand an Hand, Grouss a Kleng am Lëtzebuerger Land.	Deels als "Éischt Stroph" bezeechent; an dëser Stroph geet et drëm, datt de Stuerm, de Krich an d'Onrouen eriwwer sinn a Lëtzebuerg nees fräi ass.
	III. Mir hunn a schwe'rer Zeit Trei bekannt, t'gong fir d'Freihét an et gong fir d'Land; mir hunn a schwe'rer Zeit Trei bekannt, d'E'er agesat zum Ennerpand. A wann eng nei Gefôr en drêt, mir si berêt, mir halen nês mat Hierz a Wëlle stand; Da stêt rem fro' a stolz Hand an Hand Gro'ß a Kleng am Letzeburger Land.	III. Mir hun a schwéirer Zäit Trei bekannt, 't gong fir d'Fräiheet an et gong fir d'Land. Mir hun a schwéirer Zäit Trei bekannt, d'Eier agesat zum Ënnerpand. A wann eng nei Gefor en dreet, mir si bereet, mir haale nees mat Häärz a Wëlle stand. Da steet rem staark a stolz, Hand an Hand, d'Vollék vun dem Lëtzebuerger Land.	III. Mir hunn a schwéierer Zäit Trei bekannt, 't goung fir d'Fräiheet an et goung fir d'Land. Mir hunn a schwéierer Zäit Trei bekannt, d'Éier agesat zum Ënnerpand. A wann eng nei Gefor en dreet, mir si bereet, mir hale nees mat Häerz a Wëlle stand. Da steet erëm staark a stolz, Hand an Hand, d'Vollek vun dem Lëtzebuerger Land.	An der drëtter Stroph gëtt de Bléck zeréckgehäit, op déi schwéier Zäiten vun deenen hei driwwer rieds geet (cf. II.). Si erënnert houfreg un d'Loyalitéit an d'Éier a versprécht fir bei neier Gefor nees bereet ze sinn.
	IV. So' werden s'ëmmerzo' êneg gôn, Fürst a Vollek Frêd we' Lêd mat drôn; So' werden s'ëmmerzo' êneg gôn, Ganz hir Pflicht ge'nt sech an d'Hémecht dôn; E starke Stâm an âler Erd, an duebel wert mat freier Kro'n voll Saft a Sonn ze stôn. O Herrgott, lêt du trei Hand an Hand d'Kanner vun dem Letzeburger Land!	IV. Sou wäärd et ëmmerzou eneg ston, voll Vertraue Gléck an Ongléck dron. Sou wäärd et ëmmerzou eneg ston, frou seng Flicht géint Troun an Hemecht don. E staarke Stamm an aler Äärd an duebel wäärt, mat fräier Kroun voll Saaft a Sonn ze ston. O Härgott, schiirm a leet, Hand an Hand, d'Vollék vun dem Lëtzebuerger Land!	IV. Sou wäert et ëmmerzou eeneg stoen, voll Vertraue Gléck an Ongléck droen. Sou wäert et ëmmerzou eeneg stoen, frou seng Flicht géint Troun an Heemecht doen. E staarke Stamm an aler Äerd an duebel wäert, mat fräier Kroun voll Saaft a Sonn ze stoen. O Härgott, schierm a leet, Hand an Hand, d'Vollek vun dem Lëtzebuerger Land!	Déi véiert Strof féiert den zukünftege Gedanke vun der 3. Stroph virun a rifft d'Gnod an d'Hëllef vum Himmel iwwer Lëtzebuerg erof.

Literatur

• Menager, Laurent, 1898. Die Hymne: Wilhelmus von Nassauen. Ons Hémecht, 4. Jg., nº 9 (01.09.1898): 464-469. [mat Nouten]
• Paul Ulveling: De Wilhelmus - séng Quellen a séng Entwécklongsgeschicht am Laf vun de Johrhonnerten. (Luxembourg), RTL-Édition, (1984). 67-(l) S.

Kuckt och

• Ons Heemecht
• Sonnerie nationale

Um Spaweck

• Sagrillo, Damien. « Wilhelmus ». Sonja Kmec, Pit Peporté, 2012.
• De wijs van het Wilhelmus in 1574., Tijdschrift voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Jaargang 40 (1921)
• De Wilhelmus op youtube