Fagopyrum tataricum

Vu Wikipedia
Tataresch Wëllkar
Wëssenschaftlech Klassifikatioun
Räich Planzeräich
Ofdeelung Magnoliophyta
Klass Magnoliopsida
Ënnerklass Caryophyllidae
Uerdnung Caryophyllales
Famill Polygonaceae
Gattung Fagopyrum
Aart Fagopyrum tataricum
Wëssenschaftlechen Numm
Fagopyrum tataricum
(L.) Gaertn.

D'Tatarescht Wëllkar (Fagopyrum tataricum (L.) Gaertn.), fréier bekannt als gënzen/gréngt Hädekar, ass eng Planzenaart aus der Gattung Wëllkar (Fagopyrum) an der Famill vun de Polygonaceae. Well déi Kulturplanz respektiv Kärenzort zur Famill vun de Polygonaceae gehéiert an net zur Famill vun de Séissgrieser (Poaceae), gëtt s'als Pseudofruucht bezeechent. Seng wëll Stamform ass a Südwest-China an ëm den Himalaya verbreet.

Vernakularnimm[änneren | Quelltext änneren]

  • Lëtzebuergesch: Tatarescht Wëllkar, gënzen oder gréngt Hädekar[1].
  • Däitsch: Tatarischer Buchweizen, falscher Buchweizen.
  • Franséisch: sarrasin de Tartarie, blé noir fourrager.
  • Englesch: Tartary buckwheat, green buckwheat, Tatar buckwheat or bitter buckwheat.

Beschreiwung[änneren | Quelltext änneren]

Habitus a Blat[änneren | Quelltext änneren]

Tatarescht Wëllkar an engem Feld am Éislek, 19. Juli 2007.

Bléiestand, Bléi a Fruucht[änneren | Quelltext änneren]

Chromosomesaz[änneren | Quelltext änneren]

Verbreedung a Liewensraum[änneren | Quelltext änneren]

Natierlecht Verbreedungsgebitt, Wëllform[änneren | Quelltext änneren]

Verbreedung (weltwäit)[änneren | Quelltext änneren]

Inhaltsstoffer[änneren | Quelltext änneren]

Ubau[änneren | Quelltext änneren]

D'Tatarescht Wëllkar zu Lëtzebuerg[änneren | Quelltext änneren]

D'Tatarescht Wëllkar gëtt exklusiv op aarme Biedem am Éislek ugebaut. Et gouf 2019 vun 3 Baueren op ca. 10 ha ugebaut.[2]

00Dëst Kapitel ass nach eidel oder onvollstänneg. Hëlleft wgl. mat, fir et ze komplettéieren.

Veraarbechtung an de Millen[änneren | Quelltext änneren]

Verwendung[änneren | Quelltext änneren]

Kulturelles[änneren | Quelltext änneren]

Literatur[änneren | Quelltext änneren]

  • Felten, Claude, 1991. Suivi de croissance, désherbage et défanage du sarrasin. 168 p., Thèse ing. agr. Louvain-la-neuve.
  • Haas, Marcel, 1997. Buchweizen in den westeuropäischen EU-Ländern. Bauerekalenner Jg. 49: 141-173. Lëtzebuerg.
  • Klees, Henri, 1994. Luxemburger Pflanzennamen. Beiträge zur luxemburgischen Sprach- und Volkskunde Nr. VIII. 3. Aufl., 182 S., Pierre Linden, Luxemburg.
  • Kreft, I., C. Ries & C. Zewen, 2007: Das Buchweizenbuch (mit Rezepten aus aller Welt). 2. überarb. u. erw. Aufl., 259 S. Hrsg: Islek ohne Grenzen EWIV, Arzfeld. ISBN 978-2-9599967-1-9.
  • Kreft I., C. Zewen, C. Ries, H. Hagels, S. Jacques-Mutsch, W. Kronberger, P. Kurth, V. Mair, S. Scheucher & R. Wintsch-Lustenberger, 1999. Das Buchweizenbuch (mit Rezepten aus aller Welt). 178 S. Hrsg: Islek ohne Grenzen EWIV. Arzfeld. ISBN 2-9599967-0-4.
  • Zewen, Christian & Christian Ries, 1996. Eine fast vergessene Kulturpflanze im Oesling: der Tatarische Buchweizen (Fagopyrum tataricum (L.) Gaertn.). 7 p. Administration des services techniques de l'agriculture, Luxemburg.

Kuckt och[änneren | Quelltext änneren]

Um Spaweck[änneren | Quelltext änneren]

Commons: Fagopyrum tataricum – Biller, Videoen oder Audiodateien

Referenzen[Quelltext änneren]

  1. Cf. Klees 1994: 14 an der Literatur.
  2. Perséinlech Matdeelung vum 24. Februar 2020 vum Christian Zewen, Expert fir Wëllkar zu Lëtzebuerg.